Św. Bonawentura – franciszkanin, który stanął na czele Zakonu zaledwie 31 lat po śmierci św. Franciszka. Jego wpływ na Zakon był tak duży, że został nazwany drugim założyciel zakonu franciszkańskiego.
Urodził się około 1218r. w Bagnoregio koło Viterbo we Włoszech. Zanim wstąpił do zakonu nazywał się Jan di Fidanza. Jako dziecko był bardzo słaby, więc pobożna matka ofiarowała syna na służbę Bogu, jeśli wyzdrowieje. Pierwsze nauki Bonawentura pobierał w rodzinnym miasteczku. Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia filozoficzne na uniwersytecie w Paryżu. Po skończeniu studiów wstąpił do zakonu franciszkanów w Paryżu i otrzymał zakonne imię Bonawentura.
Po ukończeniu nowicjatu studiował pod okiem franciszkańskich teologów. Uzyskał tytuł magistra i studiował jeszcze trzy lata wykładając Pismo Święte i Sentencje Piotra Lombarda. W tym czasie stworzył swoje największe dzieło teologiczne dotyczące Trójcy Świętej, wydał tom rozpraw filozoficznych i teologicznych, a także polemizował słownie i pisemnie z Wilhelmem z Saint-Amour i z Tomaszem z Yorku w obronie zakonów żebraczych. W następnych latach św. Bonawentura był wykładowcą w różnych klasztorach franciszkańskich.
W wieku 39 lat został wybrany przełożonym generalnym na kapitule zakonnej, która odbyła się 2 lutego 1257r. Zakon przeżywał wtedy trudny czas, istniały dwie frakcje sprzeczające się na temat reguły. Liczni zewnętrzni nieprzyjaciele patrzyli nieprzychylnym okiem na przywileje, które zakon otrzymał od papieży. Św. Bonawentura utworzył pierwsze konstytucje, które były wykładnią reguły św. Franciszka, a w ten sposób zakończył spór o jej interpretację, a także potrafił obronić przywieleje, którymi cieszył się zakon. Jako przełożony generalny rządził z konwentu paryskiego, jednak rzadko można było go zastać w Paryżu, ponieważ dużo podróżował wizytując klasztory w Anglii, Flandrii, Niemczech, Hiszpanii i we Włoszech. Rządził zakonem przez 16 lat i doprowadził go do niebywałego rozkwitu.
Pomimo czynnego i publicznego życia posiadał bogate życie wewnętrzne, poświęcał się kontemplacji, a także układał poematy ku czci Męki Pańskiej. W 1273r. papież Grzegorz X mianował go kardynałem oraz biskupem Albano pod Rzymem, dlatego św. Bonawentura zrzekł się funkcji przełożonego generalnego, by w pełni oddać się do dyspozycji papieża. Wygłosił przemówienie inauguracyjne na soborze powszechnym w Lyonie w listopadzie tego samego roku. Zmarł w 1274r. Gdy sobór jeszcze trwał. W jego pogrzebie uczestniczył papież i wszycy ojcowie soboru. W roku 1450 przeniesiono ciało Bonawentury z kościoła św. Franciszka do nowej świątyni. Po otworzeniu trumny okazało się, że język świętego jest zachowany od rozkładu, a kronikarze napisali, że wtedy wielu chorych odzyskało zdrowie.
Papież Sykstus IV ogłosił go świętym w 1482r, a papież Sykstus V ogłosił go Doktorem Kościoła w 1588r. Św. Bonawentura był jednym z najwybitniejszych teologów średniowiecza, pozostawił po sobie konstytucje zakonne, liczne traktaty, komentarze, a także wiele kazań.
